ΕΚΛΟΓΗ ΑΚΙΝΤΖΙ

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η εκλογική νίκη του Μουσταφά Ακιντζί με το σαρωτικό 60.5% αποτελεί την πιο δραματική εξέλιξη στην κοινότητα μετά την εξέγερση του 2002-03 που τερμάτισε την για δεκαετίες απόλυτη κυριαρχία του Ραούφ Ντενκτάς.

Για μια ακόμα φορά η επέμβαση των τουρκοκυπριακών μαζών στις εξελίξεις, σπάζει τα αδιέξοδα που συντηρούσε η αντιπαράθεση πολιτικών που στόχο είχαν την νίκη στο παιγνίδι επίρριψης ευθυνών αντί την ανεύρεση διεξόδων.

Σε μια εξέλιξη που τίποτε δεν προμήνυε πριν από λίγους μήνες, η τουρκοκυπριακή κοινότητα βάζει τον συντηρητικό εθνικιστή Έρογλου στο περιθώριο και αναπτερώνει με γρήγορο και αποφασιστικό τρόπο τις ελπίδες στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Αποδεικνύοντας ξανά ότι οι εθνικιστικές ιαχές και πατριωτικές κορόνες επιτυγχάνουν μόνο την συντήρηση των αντίστοιχων πολιτικών στην άλλη πλευρά και σκοτώνουν την ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.

Η ανατροπή Έρογλου είναι συνολική απόρριψη των πολιτικών που έχουν φέρει ξανά την κοινότητα σε αδιέξοδα σε όλα τα επίπεδα, μέσα σε ένα κλίμα σήψης και διαφθοράς. Το κύμα όμως που τον ανέτρεψε, πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν μέρος γενικών εξελίξεων στην περιοχή, από τις οποίες ενισχύθηκε σημαντικά. Με κύρια την άνοδο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στην Ελλάδα. Οι σαφείς δηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ για ειρήνη, για λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά και οι επαφές Τσιπρα με τουρκοκυπρίους όπως και η κατάθεση στεφανιού από την Κωνσταντοπούλου στον τάφο του Καβάζογλου, επηρέασαν σημαντικά. Για πρώτη φορά η κοινότητα ένιωθε μια φιλική προς αυτούς ελληνική κυβέρνηση, γεγονός που πρόσθεσε σημαντικά στην απόφαση τους να κινηθούν ενάντια στον δικό τους εθνικιστή εκπρόσωπο.

Ο Μουσταφά Ακιντζί δεν είναι ένα τυχαίος τουρκοκύπριος πολιτικός. Η ζωή και οι πράξεις του τον έχουν ταυτίσει με την προοπτική της λύσης και συνεννόησης, μέσα σε δύσκολές συνθήκες. Συνεργάστηκε με τον Λελο Δημητριάδη για το αποχετευτικό της Λευκωσίας σε εποχές που την μισή πόλη έλεγχε απόλυτα ο στρατός της Τουρκίας. Μα πάνω από όλα  αποτέλεσε μέρος της πολιτικής ηγεσίας της τουρκοκυπριακής εξέγερσης του 2002-3 που σε κλίμα που άγγιζε τα όρια της δυναμικής αντιπαράθεσης με τον στρατό, απαίτησε την απομάκρυνση Ντενκτάς και την επανένωση του νησιού.

Οι επαναλαμβανόμενες δημόσιες δεσμεύσεις του για ειρήνη αλλά και ο δραματικός τρόπος με τον οποίο τις έκανε, πρέπει να ληφθουν σοβαρά υπόψη από του ελληνοκύπριους και πάνω από όλα από  την ελληνοκυπριακή Αριστερά. Κάλεσε τον κόσμο να τον στήριξη «για να μπορέσουμε να βάλουμε ρίζες σαν δέντρο της ελιάς (που ήταν και το σύμβολο της προεκλογικής του εκστρατείας) για να μπορέσουμε να παραμείνουμε σε αυτή την χώρα, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι σε αυτή την χώρα, με αξιοπρέπεια, με το κεφάλι ψηλά. Ας ζήσουμε σαν άνθρωποι και σαν κοινότητα».

Οι αναφορές Ακιντζί σε αυτά τα στοιχεία του ψυχισμού των τουρκοκύπριων αλλά και το κέρδισμα της μεγάλης πλειοψηφίας πάνω σε αυτά, έχουν τεράστια σημασία. Σε όλα τα χρόνια της ύπαρξης τους σαν κοινότητα μετά το 1963, έζησαν απομονωμένοι στους θύλακες και σε ένα κράτος που δεν αναγνώριζε κανείς. Έζησαν σε μεγάλη αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα μέσα σε μια στερημένη ζωή, σε ένα κράτος που ο ένας στους πέντε κατοίκους του ήταν στρατιώτης.
Στην δεύτερη φορά που υψώνουν το ανάστημα τους αποφασισμένοι να βάλουν τέλος σε αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ εύκολο μια ελληνοκυπριακή ηγεσία που είναι αποφασισμένη για λύση, να μιλήσει στις  ψυχές αυτών των ανθρώπων.

Η  ελληνοκυπριακή Αριστερά έχει να παίξει τεράστιο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως οι κινητοποιημένες μάζες στην τουρκοκυπριακή κοινότητα άλλαξαν το σκηνικό τόσο αποφασιστικά, έτσι πρέπει να γίνει και στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η μάζες πρέπει να κινηθούν με κατεύθυνση ότι  μπαίνουμε σε συνομιλίες με μόνο στόχο την λύση. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, μόνο αυτός μπορεί να είναι ο στόχος.

Η ύπαρξη συμφωνίας πάνω στην λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά και βαθύτατων συγκλίσεων και συμφωνιών πάνω σε όλα σχεδόν τα βασικά ζητήματα, κληρονομιά κύρια των προσπαθειών Χριστόφια/ Ταλάτ, έχουν κλειδώσει τα πλαίσια λύσης. Για αυτό, δηλώσεις ότι "στηρίζουμε τις συνομιλίες νοουμένου ότι αυτές προχωρήσουν βάση αρχών", όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά παίζουν τον ρόλο του πυροσβεστήρα του ενθουσιασμού που αναπτύσσεται στους ελληνοκυπρίους.

Ο κίνδυνος δεν είναι να λυθεί το εθνικό χωρίς αρχές, αλλά να παραμείνει άλυτο με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Μέσα στην παγκόσμια κρίση, η μη λύση δεν θα σημαίνει διατήρηση του στάτους κβο όπως το γνωρίζαμε, αλλά διατήρηση θερμών συνόρων σε μια γεωγραφική περιοχή που φλέγεται, διατήρηση εστίας η οποία ολοένα και περισσότερο θα αποτελεί δυνητική πηγή νέας σύγκρουσης.

Πάνω στην ανέλπιστη εφορία που η νίκη Ακιντζί δημιούργησε και στις δύο κοινότητες, πρέπει να σταθεί η Αριστερά για να διασφαλίσει ότι η κατάληξη των νέων προσπαθειών θα είναι η λύση του εθνικού ζητήματος.

του Σωτήρη Βλάχου

στέλεχος της Αριστερής Πτερυγας